Hayatın Yüzü Fırtına

05.11.2020 / Deneme

Herkesin kendi hayatı, kendi seçimi ya da öyle zannettiği bir yaşamı vardır.

Fakat insanlar çevresindekilere o kadar bağımlı bir halete bürünmüşler ki “onlarsız” daha da kötüsü “onların doğru-yanlış fark etmeksizin düşünceleri” olmadan yaşayamaz duruma gelmişler. Her adımını onların düşünceleri belirler olmuş.

Oysa unutulan şey şu ki herkes kendi hayatının merkezindedir. Diğer kişilerin düşüncelerine bağlı yaşamamıza gerek yok.  Onların düşüncelerini uygulamadığımız zaman hayatımızdan gideceklerse gitsinler fark etmez.

Odak noktamız ilk etapta kendimiziz. Narsistik bir fikir olarak değil fakat eğer biz yok isek onların varlığı ve düşünceleri boşluktan ibarettir. O boşluk biz olmadığımız zaman olur ve bizim yokluğumuzda geri kalan insanlara bir şey olmayacaktır. Ya da olsa da kendileri bundan etkilemeyeceklerdir. Çünkü artık etken yoktur. Etkilemek ve etkilenmek için ‘olmak’ gerekir.

Olduğumuz anlarda ise hayat kelebek etkisi misalidir.  Amazon Ormanlarında kelebeğin kanat çırpması ile ABD’de fırtına kopabilir... Kendi varlığımızı kabul etmek için farklı insanların hayatımızın merkezinde olmasına ya da onların düşüncelerinin olmasına gerek yok. ABD’deki fırtına için Amazon Ormanlarındaki ufak bir kelebeğin kanat çırpması yeterli. Fırtına için en uzak en ücra köşedeki kelebek yeterli.

Hayatta ise kanat çırpan kelebek de biziz fırtınanın koptuğu ABD’de. Fırtınalar kötü görünse de bazen bize iyi gelmez mi? Çoğu vakit fark etmeyiz fakat fırtına yıksa da temizleriz. Fırtına dahi sebepsiz olmuyor ki biz kimi zaman belki de hayatımızda olanların sağlamlığını test etmek için oluşturmuş oluyoruz fırtınaları. Çünkü bu hayat kendimizin. Birinin gelmesi ya da gitmesi bizi “yok” etmez.

Sen? Varlığını ispat ettirmen için yıkılanlara ihtiyacın var mı? Bırak onlar “BOŞLUK” olsun. Ve şunu unutma ki:

Sen var olduğun sürece fırtınaların ve kanat çırpmaların devam edecek. Onlarla yüzleşmekten korkma, bu hayat sana ait, kendi hikayeni yaz.