O Zaman Kocaman Bir Alkış!
Aile oluşumuna ve rollerin çerçevesiz dönüşümüne mizahi bir başkaldırı niteliğinde yanıt veren Berkun Oya imzalı Kocaman Bir Alkış...
Aile oluşumuna ve rollerin çerçevesiz dönüşümüne mizahi bir başkaldırı niteliğinde yanıt veren Berkun Oya imzalı Kocaman Bir Alkış...
O evlerin sokağın geçiyordum. Her zerresinde toprak bulunduran o evler. Toprak evlerde topraktan gelen insanlar.
İçim içimi yemiyor değildi cebimdeki toprak tanelerinin nereye ait olduğu. Ama şunu da kabul ediyorum. Toprağın memleketi yoktu.
Yine elimde ekmek poşetiyle aynı kapının önündeydim. Dedemin kapısı. Babaannemin. Herkesin girdiği ama kimsenin çıkamadığı o kapı.
Hiç ummadığım anda bastırmıştı yağmur. Birdenbire. Gerçi hangi yağmur haber verip yağar ki? Haber vererek mi çıkıyoruz?
Sanki yıllardır özlemiş gibi oturdum kalktığım yere. Yamalı pencerenin önündeki koltuğa. Esen rüzgarla hışırdıyordu poşet.
İnanmıştım. Bu sefer gazozumla kekimi aynı anda bitirmeye inanmıştım evin karşısındaki bakkaldan alırken. Neyine inandıysam?
Hızlı yürüyordum. Arkamdan biri beni kovalıyormuş gibi. Kovalıyormuş. Çokça sonra öğrendim. Sahiden nereye gidiyordum ben böyle?
Acaba halının içinde mi ölmüşlerdi bu kelebekler yoksa çörek gibi duran o halının üst kısmındaki sarmaldan içeri mi girmişler?
